Daily Archives: March 12, 2024

กรีดร้องก้องกู่ (絶叫、zekkyo), ฮามานากะ อากิ, 480 หน้า, ปรียรัตน์ มโนถิรกุล แปล,
ตัวเอกเป็นผู้หญิง เธอชื่อซูซูกิ โยโกะ เธอตายตั้งแต่ฉากแรกเลยนะ เราก็ต้องสืบกันเข้าไปว่า “ใครฆ่า”, ก็คงต้องอ่าน แล้วก็จะเข้าใจด้วยว่า เหตุไฉนภาพ “ทำนองนั้น” จึงปรากฏบนปก
.
“กรีดร้องก้องกู” เป็นผลงานชั้นเยี่ยมในวงการนวนิยายสืบสวน/อาชญนิยายของญี่ปุ่น และไม่บ่อยนักที่นวนิยายสืบสวนในฐานะความบันเทิง จะได้รับการขนานนามว่า “วรรณกรรมชั้นดี”…นี่คือหนึงในนั้น
.
ด้วยลีลาการดำเนินเรื่องและสำนวน ตลอดจนปริศนา และความดีเด่นทางวรรณศิลป์กับความน่าสนใจของประเด็นสังคมในมุมมืด …เรื่องนี้จึงผ่านการสร้างเป็นละครมาแล้วเมื่อปี 2019 นำแสดงโดย “โอโนะ มาจิโกะ” และ “ยาซูดะ เค็น”
.
“กรีดร้องก้องกู่” เหมาะสำหรับนักอ่าน…
.
ผู้นิยมแนวสืบสวนแนวอาชญนิยายที่เปี่ยมไปด้วย “ความดิ่งลึก” ในเรื่องราวและภูมิหลังตัวละครที่เป็นสีเทา ๆ แทบจะทุกตัวในเรื่อง
.
ผู้เป็นสายดาร์ก, เพราะบรรยากาศมีการฆ่าโหดและตีแผ่ความอุบาทว์ชาติ??? ของมนุษย์
.
ผู้เป็นสายเดา, “ใครฆ่านาง?” หรือว่า “นางฆ่าใคร?”, “มีคนโดนฆ่าไปกี่คนกันแน่เนี่่ย?”, และกลวิธีการเขียนคือแบบว่า…หา?…..มาได้ไงฟะ? แบบนี้เลยหรอ…อ่านไปก็เดาไปว่า เอ๊ะ….ยังไง และที่สำคัญคือ การเขียนนิยายโดยใช้สรรพนามบุรุษที่ 2 (คำว่า “คุณ”) เนี่ย ตำราบอกว่ามันเขียนยาก ไม่ค่อยมีใครเขาใช้กัน แต่…อาจารย์ฮามานากะ อากิใช้ และใช้ได้ดีซะด้วย
.
ผู้เป็นสายอึด, เพราะหนาไม่แพ้ “ชีวิตบลู” และ “ยามสุริยะเยือก”…เล่มเอกทั้งน้าน 555 #ชีวิตบลู #ยามสุริยะเยือก #โอบเอื้อเจือตาย
.
ผู้เป็นสายความรู้สังคมญี่ปุ่น, เพราะตีแผ่เรื่องที่ “สายตานักท่องเที่ยว” ทั่ว ๆ ไปที่เยือนญี่ปุ่น หรือแม้แต่ผู้เชี่ยวชาญด้านญี่ปุ่น ก็อาจจะไม่เคยรู้มาก่อน
.
ผู้นิยมนิยายที่ใช้สำนวน “วรรณกรรม”, เพราะการใช้ถ้อยคำและการลำดับเรื่องไม่ได้เน้นโฉ่งฉ่างแอกชัน (แต่มีโจ๋งครี่มนะเออ เอาจริงดิ…เรื่องของผู้หญิงที่นักเขียนผู้ชายก็สามารถบรรยายได้แบบว่า…เอิ่ม…) แต่เน้นการละเลียดกับความละเอียด ให้ตัวหนังสือมันค่อย ๆ ซึม…ค่อย ๆ ซ่าน…มากกว่ากระแทก
.
สายเก็บและสายดอง, เพราะหนังสือมีความใหญ่โต เอวหนา หน้าบาน การจึงผลิตมีน้อยนิด และการคิดจะพิมพ์ซ้ำน่าจะเกิดขึ้นได้ยาก คือหมายความว่า หมดแล้วก็หมดเลย…นั้นแล
.
สายเก็บปกแจ็กเกต, เพราะเล่มนี้พิมพ์โดยมีปกแจ็กเกตหุ้มทั้งหมด, เหตุผลเอาเท่ก็คือ “สื่อความถึงการลอกเปลือกมนุษย์และสังคมให้เห็นเนื้อแท้” (แต่เหตุผลบ้าน ๆ ก็คือ…ทำปกแจ็กเกตแล้วสีมันสด น่าจับต้องมากกว่า สะดุดตาน่าจ้องหาปริศนาในความเละ พร้อมทั้งกลบความแหวะแหยะสยองลงได้บ้าง 555 มีคนในกองแอบบอกมา)
.
แต่ก็อาจจะไม่ถูกจริตสำหรับนักอ่านในสายต่อไปนี้
.
นิยมการสืบสวนแบบไล่ล่าหาตัวคนร้ายประเภทชิงไหวชิงพริบ
หนังสือหนา ๆ ไม่เข้ากับจริตการอ่านและไม่ชอบคำอธิบายเยอะ ๆ
แสวงหาการซ่อนทริกในคดีสืบสวน
.
ฉากเปิดช่างทรงพลัง อาจารย์ฮามานากะ อากิแสดงฝีไม้ลายมืออย่างน่าประทับใจ เปิดฉากฆาตกรรมมาตั้งแต่บทแรกเลยทีเดียวนะ…มาชิมลางกัน
.
“…..ทะเลแห่งความตายแผ่ตัวกว้างอยู่เบื้องหน้า พื้นทั้งหมดเต็มไปด้วยเนื้อเน่าเฟะที่ละลายจนแห้งกรัง แล้วยังมีซากหนอนและแมลงวันที่ขยายพันธุ์โดยกินเนื้อเน่าเป็นอาหาร…ทั้งยังมีขนสัตว์จำนวนมาก ผสมกันเละเทะอยู่ทั่วทุกที่ โครงกระดูกนับไม่ถ้วนที่เข้าใจได้ว่าน่าจะเป็นของแมว…กลิ้งเกลื่อนอยู่บนพื้น เท่าที่สายตามองเห็น มีศพแมวราวสิบตัวรายล้อมอยู่รอบเศษซากตรงกลางห้อง ซึ่งน่าจะเป็นซากมนุษย์
.
“ซูซูกิ โยโกะ…คือชื่อของศพ นั่นคือศพสตรี ถูกพบเสียชีวิตโดดเดี่ยวในแมนชัน นักสืบอายาโนะสืบค้นร่องรอยการเสียชีวีติของหญิงผู้นี้ และสิ่งที่เธอพบน่ะหรือ…มันช่างเหนือความคาดหมาย”